Ik ben helaas – door een communicatieprobleempje - over dit linker poortje gekropen (met het teken ‘verboden doorgang’).

Een flater die ik helaas niet kon camoufleren…

Soms gebeurd het dat ik iets doe dat helemaal fout is. Iets dat helemaal verkeerd overkomt bij de doorsneemens maar wat – helaas – in mijn logica wel steek houdt. Daardoor doe ik het ook. Ik zie dan zelf niet dat ik iets doe dat eigenlijk heel bizar is. Ik heb dit pas opgemerkt nadat een vrouw met open mond naar me keek zoals een koe naar een trein…

Ik had online iets besteld dat ik zou ophalen in de Brico. De Brico waar ik altijd naartoe ga. Toch was het anders nu. Het was de eerste keer dat ik een pakje zou ophalen dat klaar zou liggen voor mij. Toen ik binnen kwam besloot ik me meteen te melden aan het onthaal. Daar zouden ze wellicht weten waar ik naartoe zou moeten voor het ophalen van het pakje. Ik spreek de vrouw van het onthaal aan. Ze zegt me “kom maar meteen hiernaast naar binnen”. En ze wees naar vlak naast de onthaal desk.

Ik begon er aan en klom over het poortje. Dat linkse poortje op de foto. Met het symbool ‘geen toegang’. Ik vond dit wel wat raar maar dat was wel ‘meteen hiernaast’ dus besloot ik om de instructie toch maar op te volgen zoals gevraagd.

Het was een heel gedoe, wel wat klauterwerk, maar ja, als het nu eenmaal op die manier moet... Ik deed dus mijn uiterste best om over dat poortje te gaan en om dit zo fatsoenlijk en elegant mogelijk te doen. Want ik had wel het besef dat het wellicht echt geen zicht was.

Toen mijn ene been er al volledig over was en de grond raakte en ik met mijn hand mijn voet nam om ook het andere been er helemaal over te trekken, net toen had ik oogcontact met de winkelierster. Goh, wat keek die vreemd naar mij. Zo vreemd dat ik meteen door had dat wat ik deed niet kon zijn wat zij bedoelde. Verdorie dacht ik meteen. Dit kan niet kloppen want dat is overduidelijk van haar gezicht af te lezen. Soms heb ik iets meer tijd nodig om te plaatsen wat ik van een gezicht aflees maar dit gezicht liet geen ruimte voor twijfel.

Ze zal dus toch de gewone ingang bedoeld hebben en die “meteen hiernaast” had ik wellicht niet zo letterlijk moeten nemen.

Helaas, het is gebeurd.

We zullen het maar relativeren en luchtig opnemen (gelukkig kan ik dat beter en beter naargelang ik mijn diagnose meer aanvaard)