Een vreselijk domme mama
Het is een drukke ochtend. Laïs is wat overspannen door septemberstress en heeft bovendien ook nog een slechte nacht gehad. We zijn bijna klaar om in de auto te stappen en ik zie dat ze op haar blote voetjes staat. Het is haar te veel. Ik zet haar op het bankje in de gang en ik geef kort en kordaat een duidelijke (dacht ik) instructie. Ik zeg “nu schoenen en sokken aan doen!”. Op zulke momenten werkt dit het beste.
Even later kom ik terug. De schoenen heeft ze aan. De sokken heet ze in haar hand. Ik kijk haar aan. Zij kijkt naar mij en zegt “mama, wat ben jij toch een vreselijk dom mens! Het is eerst sokken en dan pas schoenen”. Ja, ze heeft gelijk natuurlijk. Maar ze is 11. Ze doet dit al jaren elke dag juist en uit zichzelf!!
Maar haar hoofdje zal vol en dan heeft het woord en de instructie voorrang op logica. (En dan ben ik het vreselijke domme mens)