Toen ik net de diagnose autisme gekregen had (in 2000) stelde Theo Peeters me voor om te komen praten op een groot autisme-congres. Ik had dit nog nooit gedaan maar toch zei ik ja. Ik was overdonderd. Mijn rust was voorbij. Ik werd gedurende de volgende dagen op dat congres aangeklampt. Zowel door professionelen als door familieleden van mensen met autisme. Er ging voor velen een poort open. Een poort naar begrip. Er was al zo veel verteld over autisme maar zo weinig vanuit de mensen met autisme zelf. In die tijd stond het stellen van een diagnose autisme bij iemand die volwassenen is nog in de kinderschoenen. Er waren toen nog niet veel volwassenen die pas op volwassen leeftijd de diagnose gekregen hadden. En er waren dus ook niet veel getuigenissen.

Als ik zag wat mijn getuigenis deed bij de toehoorders… was de beslissing snel genomen om hiermee verder te gaan. Hier was nood aan. Hier zat men op te wachten! Ik voelde het zelfs niet als een keuze. Ik zag het als bijna een plicht om hiermee verder te gaan. De wereld die open gaat voor zo veel mensen… Het deed me deugd dat ik zulk groot verschil kon betekenen. Ik kan het vertellen wat het is om met autisme te leven, hoe het voelt, wat het met me doet, hoe zwaar en vermoeiend het is maar ook wat de plezierige kanten en de voordelen zijn. Er zijn er zo velen die het niet kunnen. Er zijn er zo velen die het niet kunnen verwoorden. En er is zo veel nood aan inkijk in onze wereld. Mensen willen begrijpen maar moeten dan ook de kans krijgen. Ik MOET dit doen!!

Al snel werd het mijn missie. Heel Nederland en België doorkruiste ik om lezingen en getuigenissen te geven over autisme. Het begrip dat ik steeds gemist heb in mijn leven zag ik overal toenemen en groeien. Dit geeft me zo veel voldoening. Het doet me deugd dit te zien. Het geeft me energie als ik zie hoe anderen autisme gaan begrijpen. (Wat resulteert in beter begeleiden.) En tegelijk is het alsof ik een stukje aan mezelf geef wat ik steeds gemist heb, omdat er geen diagnose was, geen (h)erkenning, geen begrip.

Toen mijn kindjes op komst waren, kwam het geven van lezingen op een laag pitje te staan. Ik had geen ruimte meer om dit werk aan dezelfde intensiteit verder te zetten. Nu mijn kindjes groter zijn ben ik terug. Ik zet mijn missie verder. Met getuigenissen en nu ook met opleidingen.

Ook al is er nu meer kennis omtrent autisme, het blijft een enorme verrijking voor toehoorders om een getuigenis te horen. Of om opleiding te krijgen van iemand die het autisme “van binnen uit” kent. Het is telkens een hele openbaring, zelfs voor hen die er al jaren mee bezig zijn.

Opnieuw voel ik een kracht in me die me vertelt dit helemaal terug op te nemen. Ik blijf me inzetten. Begrip voor autisme blijft mijn drijfveer. Het vuur is terug aangewakkerd! Ik zet mijn missie verder!